Αγγελία νεαρού σε εφημερίδα:
«Ζητείται ευχάριστος, ευγενικός και χαλαρός εργοδότης, γιατί μου φαίνεται ότι η κρίση σας έχει κάνει όλους τόσο άξεστους και αγενείς, που ούτε πελάτες δεν μας αφήνετε να γίνουμε στα μαγαζιά σας. Συμβουλή μου είναι να μην βάζετε αγγελίες στην εφημερίδα αν απλώς θέλετε να ξεφτιλίσετε λίγο κόσμο που σας παρακαλάει για μια θέση εργασίας. Αλλά, αν δεν σέβεστε πρώτα τον εαυτό σας, πώς να το κάνετε για τόσο άγνωστο κόσμο; Πάντως η αγγελία μου ισχύει αν έχει μείνει κανείς με αληθινή ανάγκη για προσωπικό. Τηλέφωνο: 6972-….».
Την παραπάνω παράγραφο την διάβασα στο status ενός φίλου στο Facebook. Είναι μια νέα μόδα και αυτό, το να μιλάμε δηλαδή και να εκφράζουμε τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω μας μέσα απο το “status” μας στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Δεν μπορώ να γνωρίζω πόσο αληθινό ή κατασκευασμένο είναι, προφανώς όμως περνάει μηνύματα με κάποιες δόσεις αλήθειας. Εγώ προσωπικά διαβάζοντας το, προβληματίστηκα και αντιλήφθηκα για μια ακόμη φορά το μέγεθος της ανεργίας στην χώρα μας και το σημείο αγανάκτισης όλων αυτών που βρίσκονται στην αγορά εργασίας.
Η αλήθεια που κρύβουν οι παραπάνω σειρές είναι η φωνή όλων όσων ψάχνουν για εργασία ή έχουν ήδη βρεί, όλων όσων έχουν αντιληφθεί ότι τα εργασιακά δεδομένα έχουν αλλάξει κατά πολύ και φυσικά όπως σχεδόν τα πάντα σε αυτή την χώρα, προς το χειρότερο…
Πριν απο μερικά χρόνια ένας εργοδότης για να σου ζητήσει να κάνεις κάτι περισσότερο απο αυτό που περιέγραφε το αντικείμενο σου στην σύμβαση εργασίας, έπρεπε να στο ζητήσει με τον ανάλογο τρόπο και φυσικά αν επρόκειτο να εργαστείς περισσότερο ήταν κατά κάποιο τρόπο δεδομένο πως θα σου πλήρωνε τις υπερωρίες. Πλέον το συνήθες είναι να δουλεύεις για παράδειγμα part time για 200 ευρώ (καθαρά) και να απαιτεί ο εργοδότης απο εσένα να είσαι άψογος στην εργασία σου, να είσαι ενθουσιώδης και φυσικά αν χρειαστεί (που πλέον χρειάζεται…) να μείνεις κάποιες ώρες παραπάνω για οποιοδήποτε λόγο έχει γίνει αυτονόητο πως δεν θα πληρωθείς κάτι παραπάνω. Παλαιότερα αν έπρεπε να αναλάβεις έναν καινούργιο τομέα στην εργασία σου για τον οποίο δεν είχες τις απαραίτητες γνώσεις, θα σε εκπαίδευαν ή θα σου παρείχαν ανάλογα σεμινάρια, πλέον αν κάτι ανήκει σε άλλο αντικείμενο απο το δικό σου και πρέπει να το αναλάβεις το συνήθες είναι να ακούσεις απο τον εργοδότη σου “Αν δεν μπορείς, να ξέρεις ότι στο γραφείο μου περιμένουν μια στοίβα βιογραφικά!”
Οι παραπάνω εργοδότες έχουν παρευρμηνεύσει την έννοια “ψάχνω για εργασία”. Το ότι ψάχνει κάποιος για δουλειά, δεν σημαίνει ότι ζητιανεύει, δεν σημαίνει ότι θέλει να κάθεται και κάποιος να τον πληρώνει, δεν σημαίνει ότι δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει, δεν σημαίνει τίποτα απο όλα αυτά. Το θέμα είναι απλό, ο υποψήφιος έχει τα προσόντα, τις ικανότητες και τις γνώσεις ώστε να εκπληρώσει τις ανάγκες που προκύπτουν απο μια θέση εργασίας. Ο εργοδότης απο την άλλη πλευρά έχει μια επιχείρηση όπου για να παράγει το έργο που απαιτείται χρειάζεται προσωπικό με ανάλογες ικανότητες και γνώσεις. Εννοείται πως ο σεβασμός επιβάλεται να είναι αμοιβαίος και απο τις 2 πλευρές διότι ο μεν έχει ανάγκη τον δε. Είναι κάτι τόσο απλό και ταυτόχρονα τόσο δύσκολο να κατανοηθεί και να γίνει πράξη…!
Φυσικά υπάρχουν πάντα και οι εξαιρέσεις, είναι ελάχιστες αλλά οφείλω να αναφέρω πως υπάρχουν ακόμη εργοδότες που σέβονται τους εργαζομένους στις επιχειρήσεις τους, σέβονται ακόμη και τους υποψήφιους σε πιθανές συνεντεύξεις που κάνουν. Είναι αυτοί οι εργοδότες που πάνω απο όλα σέβονται τον εαυτό τους, τους αρέσει η δουλειά τους, είναι ευγενικοί και η λέξη τιμιότητα είναι κάτι που τους εκφράζει. Βέβαια το ξαναγράφω πως δυστυχώς αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα.
Ολοκληρώνοντας θα καταλήξω εκεί απο όπου ξεκίνησα στο συγκεκριμένο άρθρο, η αγανάκτιση των ανθρώπων που ψάχνουν για εργασία είναι τόση μεγάλη και οι ανοχές αρχίζουν να εξαντλούνται, δυστυχώς όμως αν και ακούγεται κλισέ, θα πρέπει να υπάρχει υπομονή, επιμονή, θέληση και διάθεση απο την πλευρά των υποψηφίων για εργασία. Μόνο με τα παραπάνω εφόδια θα βρεθεί αυτό που ψάχνουν, μόνο με τα αυτά τα εφόδια θα ανταπεξέλθουν στην αρένα των εργασιακών θεμάτων στην Ελλάδα.
