…Ξυπνάς κάθε πρωί με τις ίδιες σκέψεις πως κάτι θα αλλάξει, κάποια ευκαιρία θα παρουσιαστεί, κάτι θα συμβεί. Ψάχνεις για δουλειά…, έχεις πατήσεις το “pause” στην ζωή σου και αδημονείς να έρθει η στιγμή να ξαναπατήσεις το “play”! Βλέπεις τους φίλους σου να συνεχίζουν την ζωή τους και αισθάνεσαι ότι εσύ μένεις πίσω, ότι χάνεις πράγματα, ότι δεν ζείς στιγμές, όχι γιατί δεν θέλεις αλλά γιατί πολύ απλά δεν μπορείς. Ακούς ότι για κάποιους έχει αλλάξει η καθημερινότητα γιατί τους έχουν κάνει μείωση στον μισθό τους, κατανοείς το πρόβλημα τους και τους νοιάζεσαι. Ταυτόχρονα όμως σκέφτεσαι ποιός είναι αυτός που νοιάζεται για εσένα; Ποιός είναι αυτός που σου έχει πάρει το δικαίωμα να ζήσεις αξιοπρεπώς και να προσφέρεις όπως όλοι; Ποιός είναι αυτός που έχει τραβήξει “χειρόφρενο” στο μέλλον σου και δεν σου έχει αφήσει κάνενα περιθώριο επιλογής;
Είσαι και εσύ ένας αριθμός που συμπληρώνει το νούμερο που έχει φτάσει η ανεργία, 21%, 25%, 30%… Πραγματικά δεν έχει και πολύ σημασία, το καθημερινό άγχος που βιώνεις δεν σε αφήνει να απασχολείς τον εαυτό σου με πράγματα που ξέρεις ότι δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Τα πραγματικά νούμερα είναι πολύ μεγαλύτερα διότι αν δουλεύεις και είσαι ανασφάλιστος ουσιαστικά είσαι άνεργος. Εύχεσαι καθημερινά να μην σου συμβεί τίποτα γιατί η υγεία σου είναι πραγματική πολυτέλεια και δεν έχεις τον χρόνο και κυρίως τα χρήματα για να πάθεις το οτιδήποτε. Αγχώνεσαι με τον ήχο του ταχυδρόμου στην πόρτα σου διότι ξέρεις ότι έχει φέρει ακόμη έναν λογαριασμό που πρέπει να πληρώσεις με χρήματα που δεν έχεις…
Χαμογελάς αμήχανα όταν θα συναντήσεις κάποιο συγγενή που θα σου πει «Άντε, ακόμη να παντρευτείς;» ή σε περίπτωση που είσαι παντρεμένος «Πότε θα κάνετε ένα μωράκι;». Δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις σκεπτόμενος ότι εσύ δεν έχεις το δικαίωμα να κάνεις όνειρα. Δεν βλέπεις κανένα φως στο τούνελ που έχεις μπροστά σου και τρομάζεις στην ιδέα ότι θα πρέπει να αρκεστείς στο να ζείς τις χαρές των άλλων, τις στιγμές των άλλων, τα όνειρα των άλλων… Σου έχουν αφερεθεί όλα αυτά τα δικαιώματα διότι απλά είσαι άνεργος…
Συγκρατείς τα νεύρα σου όταν ακούς φίλους σου να γκρινιάζουν για τα αφεντικά τους, διότι θα έδινες τα πάντα για να έχεις και εσύ ένα αφεντικό έστω και λίγο οξύθυμο…και στην προσπάθεια σου να τους το εξηγήσεις σε παρεξηγούν και σου απαντάνε: «Δεν ξέρεις πως είναι» και θέλεις απλά να τους απαντήσεις: «Ξέρεις εσύ πως είναι να μην έχεις δουλειά;», αλλά δεν το κάνεις, δεν θέλεις κανείς να ζήσει και να αισθανθεί αυτά που ζείς εσύ. Δεν θελείς το κακό κανενός και απλά τρομάζεις κάποιες στιγμές που είναι λες και όλοι θέλουν το δικό σου κακό και συνομωτούν εναντίον σου. Το μόνο που ζητάς είναι λίγη κατανόηση ειδικά απο τους ανθρώπους που είναι κοντά σου.
Στα ένθετα των εφημερίδων με τις αγγελίες και στις αντίστοιχες σελίδες στο διαδίκτυο επικρατεί μια εκωφαντική ησυχία που όταν θα ακουστεί έστω και ένας ήχος αντί να σε βοηθήσει σε ρίχνει ακόμη περισσότερο. Κοιτάς τις αγγελίες και αισθάνεσαι άλλοτε μεγάλος σε ηλικία (κι όμως είσαι μόλις 30 και κάτι..) και άλλοτε μικρός (δεν έχεις την προϋπηρεσία για κάποιες θέσεις αλλά θέλεις να μάθεις, απο κάπου πρέπει να ξεκινήσεις). Ξέρεις ότι είναι παράνομο να υπάρχει όριο ηλικίας στις αγγελίες αλλά το δέχεσαι διότι πραγματικά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα παραπάνω (για παράδειγμα απο εταιρεία με ηλεκτρονικά είδη ζητούνται άτομα εώς 28 ετών! Στα 29 είσαι πολύ μεγάλος για να καταλάβεις την φιλοσοφία τους και να εργαστείς για αυτούς αλλά είσαι στην κατάλληλη ηλικία για να γίνεις πελάτης τους!!! Για πόσο χαζούς μας περνάνε ;)
Διαβάζεις λίγο παρακάτω στις αγγελίες και αισθάνεσαι “ανόητος” γιατί η ευκαιρία να βγάλεις 2.000€ σε έναν μήνα (δουλεύοντας για 1 ώρα καθημερινά) σε αυτούς απευθύνεται. Αμέσως μετά αισθάνεσαι ότι τα προσόντα σου είναι υπέρ-αρκετά και ότι κανείς εργοδότης δεν θα σου δώσει την ευκαιρία έστω για μια συνέντευξη διότι θα απορριφθείς αμέσως λόγω “υπερβολικών προσόντων”. Μετά δεν διαβάζεις τίποτα, διότι απλά δεν υπάρχει τίποτα, οι αγγελίες είναι απίστευτα λίγες, οι ευκαιρίες ακόμη λιγότερες, οι υποψήφιοι πολλοί, το μέλλον αβέβαιο και εσύ στο τίποτα με ένα ερωτηματικό στο πρόσωπο σου.
Μπορεί να ζείς παράλογες καταστάσεις αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα αφήσεις να σου πάρουν την λογική σου, αυτό δεν σημαίνει ότι θα χάσεις την αξιοπρέπεια σου. Δουλειά ψάχνεις άλλωστε! Πρέπει να αισθάνεσαι δυνατός, ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος σου και να θυμάσαι πάντα πως «Ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό».
Βασικα θα θελα να σας κανω μια ερωτηση αν γνωριζετε και δεν ηξερα που να την γραψω οποτε τη γραφω εδω.Μετα απο ποσο καιρο στατιστικα μετα απο μια συνεντευξη σ ειδοποιουν ειτε για μια δευτερη συνεντευξη ειτε για κατι αλλο;
Ευχαριστω! :)
Δημήτρη εξαρτάται απο την εταιρεία, το γραφείο ή το κατάστημα που έχεις δώσει την συνέντευξη. Απο την δική μου εμπειρία μπορώ να σου πώ ότι μπορεί να σου απαντήσουν μετά απο 2 ημέρες αλλά μπορεί και μετά απο 2 μήνες! Το χρονικό διάστημα είναι πολύ σχετικό και ποτέ δεν είναι ξεκάθαρο. Το καλύτερο που θα μπορούσες να κάνεις για να μειώσεις το άγχος της αναμονής είναι το να ρωτήσεις: (μόλις τελειώσει η συνέντευξη) “Πότε να περιμένω απάντηση΄” ή “Σε περίπτωση που δεν επιλεχθώ, θα με ειδοποιήσετε;” ή ακόμη “Έχετε κάποιο συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα για την κάλυψη της θέσης;”. Με αυτόν τον τρόπο τους δεσμεύεις “κατά κάποιο τρόπο” να σου δώσουν την τελική απάντηση. Και μην ξεχνάς ότι πάντα μπορείς να τηλεφωνήσεις στην εταιρεία που έχεις δώσει την συνέντευξη και να ρωτήσεις για την εξέλιξη της.
Σου εύχομαι να έχεις γρήγορα πολλές θετικές απαντήσεις! :)
1000 ευχαριστώ για τις πληροφορίες!!
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΟΤΑΝ ΕΧΕΙΣ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΠΑΣ ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΛΟΥΝ ΣΕ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ;
ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΑΣ.ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
Ταξιάρχη στο σχόλιο σου δεν διευκρινίζεις ποιά είναι η ερώτηση για να σου δώσουμε την καλύτερη πιθανή απάντηση. Γενικά πάντως, όταν έχεις παραιτηθεί (και όχι απολυθεί) απο μια δουλειά θα πρέπει να το χρησιμοποιήσεις σαν “όπλο” στην επικείμενη συνέντευξη.
Είχα στείλει βιογραφικό σε μια εταιρεία, και σήμερα μου έστειλαν email για να με ρωτήσουν τι ηλικία έχω. Υποψιάζομαι πως επειδή έχω 3 πτυχία (2 ΒΑ και ένα ΜΑ) ανησυχούν πως είμαι μεγαλύτερη απ’όσο είμαι όντως, και σε φάση να κάνω οικογένεια κτλ. Σοκαρίστηκα γιατί υπέθεσα οτι τέτοιες ερωτήσεις είναι παράνομες. Ξέρω πως σε Αγγλία και Αμερική τέτοιες ερωτήσεις δεν επιτρέπονται καθώς μπορεί να είναι αφορμή για διακρίσεις, αλλα δεν κατάφερα να βρω σχετικό νόμο στην Ελλάδα.
Γνωρίζετε αν επιτρέπεται να κάνουν τέτοιες ερωτήσεις?
Ευχαριστώ!
Στην Ελλάδα δυστυχώς συνηθίζεται στα βιογραφικά να γράφουμε πάντα την ημερομηνία γέννησης ή ακόμη και σε ένα πρότυπο βιογραφικού και πάλι υπάρχει σε εμφανή σημείο η ημερομηνία γέννησης. Απο όσο γνωρίζουμε και εμείς δεν υπάρχει σχετικός νόμος χωρίς να είμαστε απόλυτα σίγουροι. Έχεις σκεφτεί ότι μπορεί να ζητάνε την ηλικία σου προς όφελος σου: Δηλαδή ο υποψήφιος εργοδότης να ζητάει ένα ηλικιακά έμπειρο άτομο. Δεν είναι απαραίτητα αρνητικό άσχετα με το άν υπάρχει σχετικός νόμος ή όχι, ακόμη και σε συνέντευξη να σε καλέσουν είναι κάτι που εκ των πραγμάτων δεν μπορείς να μην ενημερώσεις.
Καλή επιτυχία στην εύρεση εργασίας, με τα προσόντα που μας αναφέρεις ότι έχεις προφανώς είναι θέμα χρόνου.
Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση! Με το τωρινό κλίμα δεν το σκέφτηκα πολύ και φυσικά δήλωσα κανονικά την ηλικία μου. Η συγκεκριμένη θέση ήταν entry level, μιας και που δεν είμαι στην κατηγορία των ηλικιακά έμπειρων ατόμων που αναφέρατε. Απλώς φοίτησα σε δυο πανεπιστήμια ταυτόχρονα (στο ένα με υποτροφία που δεν ήθελα να αρνηθώ, οπότε και η παράλληλη φοίτηση) και αμέσως μετά έκανα το μεταπτυχιακό… Για αυτό και με ανησύχησε λίγο η ερώτηση για την ηλικία. Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές – ψάχνω ένα χρόνο σχεδόν και τα προσόντα δεν είδα να κάνουν διαφορά δυστυχώς.